Opis wydania

Cztery Gruzinki, sześć Polek, każda w swoim języku wypowiada bolączki swego kraju. Tworzą chór, wkurzony i zdeterminowany. Bo mają: Dość całowania po rękach i przepuszczania w drzwiach! Dość utrzymywania siebie samych i wszystkich mężczyzn w rodzinie! Dość księgarnianych półek z literaturą kobiecą i dość robienia z nich dziwek! Dość zawiedzionych min, że znowu urodziły córkę! Mają dość faktu, że „kobieta kończy się po czterdziestce albo po dziesięciu kilogramach nadwagi”, nierównych płac, poczucia winy, oskarżania o prowokację do gwałtu. Bo „w moim kraju kobieta nie musi mieć dzieci, ale umówmy się, to nie jest normalne” – mówią Polki. A „w moim kraju kobiety bije się tylko wtedy, kiedy to jest konieczne” – dodają Gruzinki. I zawsze muszą pamiętać, by nie przeceniać tego, że „w moim kraju” kobieta może zostać prezydentem albo premierem – o tym, jak wzajemnie postrzegają się Polacy i Gruzini, pisze Stasia Budzisz.
Książka ukraińska, wydana w języku ukraińskim stała się nieodłącznym elementem naszego kulturalnego i społecznego życia. Żeby zrozumieć tę olbrzymią różnicę, ten kontrast w stosunku do pierwszych – ale również kolejnych – lat niepodległości, wystarczy wstąpić do którejś z wielu księgarni, na przykład należącej do sieci „Je”, zobaczyć całą tę rozmaitość tytułów, autorów, ogromną ilość tłumaczeń – mówi w wywiadzie udzielonym NEW Jurij Andruchowycz.
Ponadto m.in.: Timothy Snyder o historii i pamięci, Wacław Radziwinowicz o protestach w Rosji, Ewelina Dobrowolska o Polakach na Litwie, Miłosz Szymański o Mołdawii, Krystyna Zachwatowicz-Wajda o Józefie Czapskim.